"من و نور تو"

خانه ام تاریک است،

چشم من نور ندارد هرگز...

روشنایی در پس چشمان تو گنجانده شده!!!

تو همان باش که خورشید...

                   من همانی ام که ماه...

روشنی من از برق نگاهت نمایان شده است!

بی تو اما،

خانه ام تاریک است...

چشم من بی خورشید

چشمم بی تو است بازم...

من درختی توی صحرا، تک و تنها چشم به راهم

زیر رگبار، توی بارون، بی پناه بــی پناهـــــــــم

همدم من تو شب سرد، یه ستارست توی مشرق

هم زبونه خستگی هام یه گُلهِ همیشه عاشق

غصه ها از ساقه ی من میگذرن تا ته ریشه

همه ی این روزگارم تلخه و سخته همیشه

روزگاری شاخ و برگم سایه ای بود به سر تو

اما حالا که تو نیستی، تو کجا سایه ی من کو؟

غصه ها برگامو ریختن، شاخه هام جونی نداره

حتی هیزم شکن هم ، نیازی به من نداره

ای خدا این سرنوشت رو تو چرا برام نوشتی

چرا از اول عمرم تو منو اینجا گذاشتی

آخه من مگه می خواستم که بشم درختی تنها

که بشم تکیه گاهه چند نفر برای چند ماه!!

کاشکی من هم می تونستم بگذرم از روی عشقم

ولی افسوس که نمیشه، آخه تو زمینت کِشتم

ای خدا عمرو نمی خوام، زندگی ارزونیه تو

مرگ من رو برسون نمی خوام بندگیه تو

باران که می بارد، تو اینجــــــــــــایی

                                                        کنار من!

کنار دفتر شعرم...

                چه نمناک می کنم گریه

                                                به یاد خوبی های شیرینت

به یاد نم نمک رفتن                    افق را با دست برچیدن!!!

تو اینجـــــــــــایی ؛            کنار من !

اما... !!!

تنم خیس است ز تنهایی                        زمین و آسمان گویــــــــی

هدایت کرده اند غم را                  به زیر پوسـت دلتنگـــــــی

کمک کن که برگردد                    تمام روزهای یکرنگــــــــی

بیا برگرد؛ تو که باشی                   فقط شور است و شیدایـــی